अहिराणी भाषा प्रेम कवीता
कुळ भारी तुन्ह
कुळ भारी तुन्ह
आव घरनी माल्हन
नको करू व नखरा,
रूप तुन्ह ते सुंदर
येडा शे व मी ते पुरा.
बाल डोकाना उडेत
बय तुन्हा भुरूभुरू,
जशा डोंगरे नी झाड
पयतस सुरूसुरू.
दोन डोया व तुन्हा त्या
जोत चेटस टेंभानी,
आंधाराले व धिवसा
वाट दाखाडे दिननी.
लट डोकाना बालेस्नी
सरसरे ना नागिन,
लोक पहातस तुले
व्हये जीवनी आगीन.
सवारस तू डोकाना
निसटता तो पदर,
जीव जया ना घायाळ
तुले नही का कदर.
बोलताना व्हट हाले
सरमाये ती कोकीया,
गाल गोलगिटींगज
खड्ड पडस दखजा.
आश्शी सरमास नारी
चढे गालवर लाली,
वारा भारी आडदांड
करी जास व चुगली.
चाल तुन्ही पानीम्हानी
आचपय मुऱ्हयीनी,
जीव जासना मेनका
मन्ही शान तू कुयनी.
लागतस हात तुन्हा
फिरे जसे मोरपीस,
जास सोनज करत
लोखंडले तू परिस.
तुन्ही कंबर शेलाटी
व्हाती गोदानी व धार,
आंगलनी तू तुयस
मन्हा घरले आधार.
गंज दिस्तीस याळन्या
पायलीन्या व पंधरा,
तुन्हा जोग नही रूप
मन्ही शे व आपसरा.
काशीकन्या पाटील
परखड काव्यसंग्रह प्रकाशित